Καθημερινή 9/10/2010 Κριτική της Σάντρας Βούλγαρη «Κρυμμένο νερό»

Tο αγόρι και το φίδι

«Το κρυμμένο νερό» της Λίλης Λαμπρέλλη είναι μια μαγική ιστορία. Μαγική με την αληθινή σημασία. Οι πρωταγωνιστές της είναι ένα αγόρι κι ένα φίδι. Ηρωες ταπεινοί και παντοδύναμοι, οι οποίοι με την αθωότητά τους μερώνουν τις νεράιδες, με τη γενναιοδωρία τους αψηφούν τον θάνατο και παρότι ανόμοιοι γίνονται οι καλύτεροι φίλοι. «Το κρυμμένο νερό» είναι ένα παραμύθι που μπορείς να διαβάσεις σ’ ένα μικρό παιδί τόσο καλογραμμένο από τη Λίλη Λαμπρέλλη και όμορφα εικονογραφημένο από τη βραβευμένη ζωγράφο Φωτεινή Στεφανίδη. Αλλά και μια ιστορία μες στην οποία μπορείς να χαθείς, εσύ ο μεγάλος, ήσυχα και σιωπηλά, τέτοιο το βάθος της.

Μια φορά κι έναν καιρό, στη Γη, τον πλανήτη του νερού, έπεσε μεγάλη ξηρασία. Οι πέτρες, τα φυτά, τα ζώα και οι άνθρωποι όλα ήταν στεγνά και διψασμένα. Τότε ήταν που το αγόρι και το φίδι, αυτοί οι δύο παράξενοι φίλοι ξεκίνησαν σέρνοντας και ακροπατώντας να αφουγκραστούν το κρυμμένο νερό. Υστερα έπρεπε να ξεθαρρέψουν τις νεράιδες κι ακολούθησαν τον δρόμο του ονείρου για τις νεραϊδοσπηλιές. Πρώτα ακούστηκε η μουσική: απόκοσμη, δροσερή σαν αύρα, ρυθμική σαν καρδιοχτύπι, ανάλαφρη σαν σύννεφο, ωραία… Το πιο μαγικό στοιχείο όλων αυτών είναι η ίδια η αφήγηση. Γιατί η Λίλη Λαμπρέλλη δεν είναι απλά μια ακόμη συγγραφέας ιστοριών για παιδιά. Εδώ και χρόνια έχει γίνει γνωστή ως αφηγήτρια παραμυθιών σε ελληνικά και ξένα φεστιβάλ, ενώ από τις εκδόσεις Πατάκη κυκλοφορούν επίσης το cd της με αφηγήσεις λαϊκών παραμυθιών «Θα πούμε ψέματα, θα πούμε την αλήθεια» καθώς και το βιβλίο «Λόγος εύθραυστος κι αθάνατος. Προσέγγιση στην τέχνη της αφήγησης και στην αθέατη πλευρά των μαγικών παραμυθιών».

Εμπειρη παραμυθού και ερευνήτρια της προφορικής παράδοσης, η Λίλη Λαμπρέλλη κατέχει τα μυστικά της τέχνης. Τη σοφία της μεταδίδει με μια γραφή απλή, ονειρική, πεντακάθαρη. Κι είναι σαν με «Το κρυμμένο νερό» να έχει πάει βαθιά πίσω στο χρόνο για ν’ αφουγκραστεί το πρώτο παραμύθι του κόσμου. Αυτό που ο μεγάλος Γάλλος συγγραφέας, ποιητής και αφηγητής Henri Gougaud φαντάζεται να γεννιέται μέσα σε μια σπηλιά, σ’ ένα μυστικό ξέφωτο στο δάσος του χρόνου. «Στη σπηλιά κατοικεί μια μικρή ομάδα ανθρώπων-άντρες, γυναίκες, μικρά παιδιά. Σουρουπώνει και οι άνθρωποι της σπηλιάς είναι ανήσυχοι, γιατί φοβούνται πως μπορεί ο ήλιος να χαθεί για πάντα, να μην ξαναδούν ποτέ το φως. Και τότε, μέσα στις πηχτές σκιές, ακούγεται διστακτική η φωνή μιας γυναίκας που σφίγγει στην αγκαλιά της το μωρό της που κρυώνει και του ψιθυρίζει κάτι σαν νανούρισμα, μια μικρή ιστορία που λέει πως ο πατέρας ήλιος δεν θα τους αφήσει να χαθούν στο παγωμένο σκοτάδι, αλλά τον κούρασε το τόσο φως και πάει να κοιμηθεί. Μόλις ξεκουραστεί θα γυρίσει πίσω για να τους φωτίσει, να τους παρηγορήσει. Οπως ακριβώς κάνει για εμάς «Το κρυμμένο νερό».