Τι είναι αφήγηση παραμυθιών;

Η αφήγηση παραμυθιών είναι μια περιπέτεια, μια εκδρομή, δεν είναι δουλειά. Ο μόνος τρόπος να έχουμε “παρουσία” τη στιγμή της αφήγησης είναι να αποδεχόμαστε πραγματικά, δηλαδή να αγαπάμε όσους είναι μαζί μας, όχι για να μας “ακούσουν” αλλά γιατί περιμένουν από μας να κάνουμε κάτι γι΄αυτούς και κυρίως μαζί τους. Περιμένουν να τους δείξουμε το μοναδικό αξιοθέατο που ανακαλύψαμε πρώτοι εμείς. Δεν θα τους το δείξουμε σαν ξεναγοί αλλά σαν συνεκδρομείς που παίρουμε την ίδια, αν όχι μεγαλύτερη ευχαρίστηση με αυτούς, ξαναβλέποντας μαζί τους το μαγικό τοπίο του παραμυθιού.

Για μια αληθινή αφήγηση, θα πρέπει να βγούμε από την ύπνωση της καθημερινότητας, από την ασφάλεια της ευπρέπειας, από τη ρουτίνα της σωστής εκφοράς του λόγου, από την επιμέλεια μιας καλής ξενάγησης και να μπούμε στο παραμύθι κατανυκτικά (κατανύσσω – τρυπώ με αιχμηρό αντικείμενο, συγκινώ, διεγείρω ευλαβικά συναισθήματα) και συγχρόνως με ελευθερία. Μόνον έτσι μπορούμε να βγάλουμε από τη δική τους ύπνωση τους ακροατές μας. Ας μην ξεχνάμε ότι στην αφήγηση παραμυθιών το θέμα είναι ένα – πάντα το ίδιο – η ζωή.  Γι’ αυτό, πριν ακόμα το αγγίξουμε, θα πρέπει να αγαπιόμαστε με όσους θέλουν να το μοιραστούν μαζί μας. Η γλώσσα μας δεν έχει καμιά σχέση με τη γραπτή λογοτεχνία, αλλά είναι μια ολοζώντανη, καθόλου φλύαρη, αντίθετα απόλυτα αφαιρετική, ποιητική γλώσσα, μια υπόγεια γλώσσα. Η πιο δυνατή στιγμή της αφήγησης είναι στις παύσεις μας, εκείνες τις στιγμές της σιωπής όπου ο παραμυθάς λέει το ουσιώδες για ό,τι προηγήθηκε και για ό,τι θα ακολουθήσει, που συνδέεται με την ψυχική του διάθεση απέναντι στο περιεχόμενο του λόγου του και απέναντι στους ακροατές. Τους λέει χωρίς λέξεις – μόνο με την παλλόμενη σιωπή – ότι είναι άοπλος, ότι δεν έχει καμιά πρόθεση απέναντί τους, ούτε να τους κατακτήσει, ούτε να τους πείσει, ούτε να τους χαϊδέψει, ούτε τίποτα. Τους λέει: Είμαι εδώ, μαζί σου και μαζί μ’ αυτή την αληθινή ιστορία που δεν έχει συμβεί ποτέ στον ορατό κόσμο, αλλά υπάρχει σ’ άλλους κόσμους κι αυτοί οι κόσμοι  ζωντάνεψαν αυτή τη στιγμή – τώρα – επειδή εμείς είμαστε εδώ κι αγαπιόμαστε.