Κβάζαρ

ΚΒΑΖΑΡ ή εκεί που βρίσκονται τα χαμένα

Το «Κβάζαρ» δεν είναι μυθιστόρημα. Είναι ένα αφήγημα με δομή παραμυθιού, βασισμένο σ’ ένα παραμύθι, φτιαγμένο από θραύσματα παραμυθιών.

Άραγε, νά ’ναι παραμύθι; Αν δεχτούμε πως ναι, έχει όλες τις δυσκολίες προσέγγισης (αφέλεια, ταπεινή δράση, εξωπραγματικό στοιχείο), αλλά κι όλες τις χάρες ενός παραμυθιού (αθωότητα, οικουμενικότητα, διαχρονικότητα, αλήθειες λογιών-λογιών). Πίσω απó τον συμβολικό του λόγο κρύβονται αιχμές για τις διάφορες θαυμαστές θεωρίες της καινούργιας Φυσικής (Μεγάλη έκρηξη, Γαία, παράλληλα σύμπαντα, σκοτεινή ύλη, θεωρία των χορδών, μαύρες τρύπες, κβάζαρ…) Στόχος του βοσκού και του φιδιού είναι η «άλλη» πλευρά τ’ ουρανού που βρίσκεται πίσω από το Κβάζαρ, πίσω από τον πυρήνα του Γαλαξία.

Ένα ιδιαίτερο στοιχείο στο «Κβάζαρ» είναι ότι η βασική ανατροπή δεν γίνεται στο τέλος, όπως συνήθως συμβαίνει στα παραμύθια, αλλά στην αρχή, όταν ο βοσκός και το φίδι «βγαίνουν» από το (παραδοσιακό) παραμύθι που τους γέννησε και ψάχνουν στις παλιές μνήμες του κόσμου το υπέρτατο αγαθό, «τη γλώσσα του σκοταδιού».

Αν ερμηνεύσουμε αυτό το αφήγημα με τον πιο συνηθισμένο τρόπο ερμηνείας των παραμυθιών (όπως και τα όνειρα, ότι δηλαδή όλα τα πρόσωπα είναι ένα –αυτός που ονειρεύεται ή αυτός που διαβάζει ή ακούει το παραμύθι), ο Άμορ, ο βοσκός, είναι το αρχετυπικό σύμβολο εκείνου που οδηγεί, που παίρνει τις αποφάσεις μέσα μας. Το φίδι είναι το ζωικό μας κομμάτι, οι ρίζες μας, κατά κάποιο τρόπο το DNA μας, ό,τι μας συνδέει με τη ζωή, το θάνατο, τη σεξουαλικότητα, τη δυνατότητά μας για αναγέννηση. Το Κβάζαρ είναι το υπέρτατο και υπέρλαμπρο όριο της αυτογνωσίας μας, που μας οδηγεί σ’ ένα άλλο επίπεδο συνείδησης. Η γλώσσα του σκοταδιού είναι η γλώσσα όλων των πλασμάτων πριν το σκοτάδι γίνει φως, η γλώσσα που υπήρχε πριν από τη Δημιουργία, η γλώσσα του Δημιουργού – δηλαδή το νόημα της ζωής.